European Cup Dubrovink

Het moment van de waarheid, na maanden revalideren sta ik vandaag op de tatami in Dubrovink.

Het doel van vandaag: Mijn uiterste best doen en kijken hoe ik ervoor sta, ik wil dit echt zien als een volgende stap in mijn revalidatie.

Maar dit is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik wil hier natuurlijk gewoon weer meestrijden om de medailles als toen voor mijn blessure. De laatste weken voor mijn toernooi heb ik erg veel vertrouwen opgedaan tijdens de OTC Nymburk met dat mijn judo echt weer terug is en dat ik me in de trainingen kan meten met de wereldtop.

Maar een toernooi is altijd weer anders dan een training en dat heb ik gemerkt….

Mijn eerste wedstrijd moest ik tegen een Bosnische. Wat een slijtage slag werd dit meteen. Ik kreeg geen grip op haar pakking en liep achter de feiten aan. Ik kwam ook shido’s achter en moest even een tandje bijzetten om niet de eerste ronde gelijk onderuit te gaan. Qua judo verliep het nog erg stroef, maar bleef wel vertrouwen houden om de wedstrijd er alsnog uit te slepen. Uiteindelijk kreeg ik steeds meer door hoe ik beter in mijn judo kwam en scoorde uiteindelijk na een lange golden score. De eerste is binnen, maar wat was dit zwaar. Na de wedstrijd moest ik ook echt bijkomen, ik voelde me misselijk en had het even zwaar. Gelukkig zat er veel tijd tussen mijn 1e n 2e wedstrijd dat ik genoeg tijd had om te herstellen van de wedstrijd.

Mijn tweede wedstrijd trof ik een Duitse meid waar ik al vaker tegen gestaan had. Ook deze partij verliep weer moeizaam, ik was veel te langzaam in mijn pakking waardoor ik achter een beetje achter de feiten aanliep. Kwam er weer helemaal niet goed in en de wedstrijd ging naar de goldenscore. Gelukkig zit mijn overname op o uchi gari nog geprogameerd in mijn lichaam en kon hiermee in de golden score een punt mee maken. 2e wedstrijd gewonnen, maar wat ging dit weer moeizaam.

Ik vond dit erg lastig om te merken dat mijn hele judo er niet uitkomt, ik veel te langzaam ben en achter de feiten aan het aanlopen ben. Ik heb nog bijna geen aanval gemaakt en kom niet tot mijn eigen pakking. Dit had ik totaal niet verwacht, en misschien tegen beter weten in op gehoopt dat ik toch al wel beter op de mat zou staan. Maar we moeten door! Het wordt vandaag blijven vechten en strijden met dan minder judo. Maar wel de wedstrijden zo binnenslepen.

De kwartfinale moest ik tegen een Duitse meid waar ik nog nooit tegen gestaan had. Aan het begin was er nog niet echt iets aan de hand en had ik wel de controle, het was nog niet goed maar kwam ook nog niet in gevaar. Halverwege de partij maakte ze een yuko en kwam ik op achterstand, vanaf toen ging het een beetje bergafwaarts. Ik kwam er niet meer goed in en liep ook nog op een wazari. Nog 30 seconden te gaan en ik stond een yuko, wazari en een shido achter, het was nu alles of niets! Ik ging het haar dichtbij opzoeken en scoorde een volle ippon. Mijn 3e wedstrijd gewonnen en op naar de halve finale. Maar alweer wat ging dit moeizaam….

Even buiten een rondje gelopen om alles even op een rijtje te zetten met hoe dit nu gaat. Accepteren dat het moeizaam loopt en mijn beste judo er nog niet uitkomt. Maar ik win de wedstrijden wel, en dat is op dit moment het belangrijkste.

De halve finale stond ik tegen Iva Oberan, de nummer 8 van de wereld. Ik had heel veel vertrouwen in deze partij en wilde me meten met de wereld top en nu was mijn kans op het te laten zien. In de traingen ging het goed en nu aan mij de taak om dit ook in de wedstrijd om te zetten. Mijn wedstrijd starte ik agressief en scherp, een groot verschil met mijn voorgaande partijen. Het ging gelijk op en we stonden allebei op 2 shidos. Ik had vertrouwen erin dat ik de wedstrijd kon gaan winnen als ik zo doorging. Met nog 10 seconden op de klok maakte ik een keuze om voor een actie te gaan die ik nog niet vaak deed, een verassingsaanval om ze de wedstrijd te winnne. Dit pakte helaas niet goed uit en ik werd overgnomen. Verloren… Ik baal hier erg van dat ik de wedstrijd niet over de streep kon trekken. Ik wilde graag laten zien dat ik ook van de top van de wereld kan winnen. Maar over de wedstrijd zelf erg tevereden, er zat weer een stukje ”oude Nadiah” in van voor mijn blessure. Dus kan hier op verder bouwen.

Op voor het brons. Ik wist dat ze links nek zou komen, maar heb hier de hele partij geen oplossing op gehad en liep weer achter de feiten aan. Het ging dus weer moeizaam, maar had uit mijn eerdere partijen het vertrouwen dat ook al gaat het moeizaam ik de partij wel kan winnen. Maar dit keer lukte het helaas niet. Een 5e plek als eindstation.

Mijn eerste toernooi weer en 5 partijen mogen judoen ben ik wel blij mee. Maar mijn judo zelf helemaal niet tevreden mee. Is het gek dat na maanden eruit ik nog niet de sterren van de hemel judo, nee.. helemaal niet. Maar ik had mezelf toch meer aangepraat of meer gehoopt…

Uiteindelijk als ik zo terug kijk wel erg blij weer op de mat te hebben gestaan, ik heb gestreden en ook met slecht judo wedstrijden heb gewonnen. We veel punten hebben om mee aan de slag te gaan de komende tijd. En even een realitie check gekregen met waar ik sta.

En een belangrijke les: Ik moet het niet meer als een probleem gaan zien maar als een uitdaging!